یک عالم قصه برای تعریف کردن دارم و نمی دانم از کجا شروع کنم. فکر می کنم بهتر است برگردم و از اول اول قصه برایتان شرح بدهم.
ادامه مطلب ...بالاخره رسیدیم؛ یک دنیای جدید با آدم های جدید. اوضاع از آنچه انتظار داشتیم بهتر است. استقبال گرمی از سوی دو خانواده آمریکایی داشتیم و محل زندگیمان را هم آنها آماده کرده اند. مجتمعی که در آن سکونت داریم همه مهاجر هستند. فضای سرسبز و تروتمیزی دارد و امکانات رفاهی اش هم مناسب است. فعلا در نوعی گیجی و ذوق زدگی توامان شناوریم. بعدا بیشتر می نویسم.
تعداد موهای سفید من رو به افزایش است در حالی که آقای همسر با اینکه پنج سال از من بزرگتر است سه تار موی سفید بیشتر ندارد که تازه آن ها هم بعد عروسی سفید شده اند. چند روز پیش که جلوی آینه داشتم موهای سفیدم را دید می زدم و برایشان غصه می خوردم آقای همسر با بدجنسی تمام گفت "با موهای رنگ کرده سرم را کلاه گذاشتی" و من هم که اصولا عادت ندارم چیزی را بی جواب بگذارم در جوابش وقت های پی در پی دندانپزشکی اش را به رویش آوردم و گفتم "اگر قرار بود قبل از ازدواج تست سلامت بگیریم مطمئن باش که رد می شدی" و یک لبخند شیطانی حواله اش کردم و آقای همسر ماند غرامت زده از کار خویش :))
جدای از شوخی، هرچه که موهای من زود سفید شده اند بزنم به تخته موهای مادر آقای همسر شباهتی به موهای یک پیرزن شصت و اندی ساله ندارد. تعداد موهای سیاهش بر سفیدها غالب است و احتمالا آقای همسرهم به مادرش رفته است و البته هر دو یک ویژگی مشترک دارند؛ جوشی و استرسی نیستند. آقای همسر نسبت به خیلی از مسائلی که من برایشان حرص می خورم بی تفاوت است و من را هم بابت استرس های بی مورد شماتت می کند. وقتی آهنگ پخش می کنیم و به آهنگ شاد می رسیم بلند می شود به رقصیدن و دست دراز می کند به طرفم به درخواست همراهی و وقتی مقاومت کنم زورکی بلندم می کند و تا پایان آهنگ نگهم می دارد. بله، چنین آقای همسر خجسته ای داریم و همین دل شاد و خیال راحتی که دارد من را هم تا حدی از غصه های بی مورد دور می کند.
پی نوشت: چهارشنبه پرواز می کنیم.