سگ سیاه

چند وقتی هست افسردگیم شدت گرفته، دل نازک شدم و برای کوچکترین موضوعی که کمی غمگین باشد اشکم درمی آید. دارویی که استفاده می کنم استرسم را تا حدی کنترل می کند اما برای افسردگیم نیاز دارم حرف بزنم. چند روز پیش با ون که هم مشاورم  هست هم استادم  بود برای دو هفته بخش پیوند قلب، حرف می زدم ناخواسته شروع کردم به حرف زدن در مورد خیلی از مسائلی که فشار روانی بالایی برایم درست کرده اند. بعضی هایشان را اینجا نوشتم بعضی هایشان را نه. فقط یک اشاره مختصر کردم اما همان اشاره کافی بود که اشکهایم مثل ابر بهار جاری شود. ون دلداریم داد و کلی تشویقم کرد که بهم افتخار می کند که با وجود تمام مسائل در رزیدنسی ام موفق هستم. چند روز پیش که دکتر رفتم هم قرار شد با یک تراپیست حرف بزنم. به گمانم این مدت خیلی توی خودم ریخته ام همه چیز را و باید در موردشان صحبت کنم‌. خلاصه انگار سگ سیاه سایه اش روی روانم سنگینی می کند.

پسرک را هفته ی پیش بردیم پارک بادی، خیلی بهش خوش گذشت‌، به ما هم خوش گذشت چون هم من هم همسر دفعه ی اولمان بود میرفتیم. کلی بالا پایین پریدیم و سرسره بازی کردیم. این هفته رفتیم باغ گیاه‌شناسی شهر که برای هالوین تزئینش کرده بودند با انواع و اقسام پامپکین یا کدوتنبل با کلی رنگ و شکل متفاوت و چشم نواز. پسرک خیلی علاقه ای نشان نداد و بیشتر با کاههای روی زمین، برگهای درختها و حوض ها و فواره ها سرش گرم بود. برای من و همسر خوب بود چون هوا عالی بود و فضا پر از گل و گیاههای زیبا بود.