کوتاهی مو

پسرک را دیروز بردیم آرایشگاه موهایش را کوتاه کنیم. جالب است از در آرایشگاه که وارد شدیم سریع برگشت که نمی روم. جذابیتهای آرایشگاه اصلا برایش اهمیتی ندارد وقتی می داند قرار است آنجا موهایش را کوتاه کنند. سالنی که می رویم مخصوص بچه هاست و صندلی ها همه ماشینهای رنگارنگ هستند و روبروی هر صندلی هم یک تلویزیون با لیست کارتونهای مورد علاقه ی بچه ها پخش می شود. برای بچه های بزرگتر دسته ی بازی و بازی ویدئویی فراهم است اما پسرک ما از صدای ماشین موتراش می ترسد. آرایشگر گفت که قیچی استفاده نمی کند چون بچه گریه می کند و تکان می خورد. ولی راستش پسرک قیچی را ترجیح می دهد به صدای ویزویز موتراش. با کلی جیغ و گریه و لگدپرانی بالاخره موهایش را کوتاه کردیم. موی کوتاه خیلی هم بهش می آید کلی بامزه می شود و چشمهای درشت و مژه های بلندش بیشتر به چشم می آید. همسر می گوید از این به بعد خودش توی خانه یک کاریش می کند و بچه حالا از محیط بیشتر از خود کوتاه کردن مو می ترسد. احتمالا دفعه ی بعد ببرمش پیش آرایشگر خودم شاید آنجا احساس بهتری داشته باشد. 

این آخر هفته خانه هستم و پسرک مثل پروانه دورم می چرخد. مشکل جدیدی که داریم این است که پسرک گاهی به انگلیسی چیزهایی می گوید که هیچ کداممان متوجه نمی شویم و پسرک ناراحت می شود که جواب درستی بهش نمی دهیم. من هنوز بهتر هستم در حدس زدن تا پدرش. فکر کنم از واکنشهای ما کم کم متوجه شود که بهتر است فارسی حرف بزند