امروز آخرین مصاحبه رزیدنسی را انجام دادم و پرونده مصاحبه ها را بستم. حالا نوبت قسمت سخت رنکینگ یا رده بندی هست. هنوز مطمئن نیستم که انتخاب اولم را کدام بیمارستان بگذارم. توی شهرمان با دو تا بیمارستان مصاحبه داشتم و به نظرم توی هر دو شانس خوبی دارم. یکی بهترین بیمارستان شهر است ، سختگیریش بیشتر است اما تقریبا تمام ویژگی هایی را که برای یک تجربه ی آموزشی ایده آل در ذهن دارم دارد. تنها مشکلش تعداد کم روزهای مرخصی با حقوق یا همان PTO است. رزیدنسی مسئولیتهای زیادی دارد و می تواند تا حد زیادی انرژی آدم را بگیرد. وقتی با رزیدنتهای بیمارستان های مختلف حرف می زدم خوشحال ترینشان آنهایی بودند که تعداد pto بیشتری داشتند چون می توانستند خانه بمانند و روی پروژه هایشان تمرکز کنند یا این که صرفا نفسی تازه کنند. بیمارستان دوم هم خیلی مزایا دارد مهمترینش وجود مدیری فوق العاده دلسوز و حامی هست. همه ویژگی هایی که می خواهم دارد جز اینکه کلینیک تخصصی برای بیماری‌های مزمن ندارد در حالی که بیمارستان اول که بزرگتر است رزدینتهایش را ملزم می کند به هفته ای ۴ ساعت حضور در کلینیک بزرگ و شلوغش. خوبی بیمارستان دوم این است که وابسته به دانشکده فارمسی ام هست و همگی استادهای باسواد و دلسوزی هستند و البته نزدیک ۳۰ روز tpo دارد آن هم چون دانشگاه ما دانشگاه ایالتی هست و تمام تعطیلات دولتی دانشجوها و رزیدنتی تعطیل هستند. این یعنی کلی فشار کمتر و به قول اینجایی ها لایف-وورک بالانس بهتر. خوبی دیگر بیمارستان دوم این است که برنامه رزیدنسی را جوری چیده اند که رزیدنت بتواند در اکثریت بخشهای بالینی تخصص پیدا کند. بیمارستان اول تمام بخشهای پیوند اعضا را که بخش مورد علاقه من است دارد از جمله قلب، ریه، گوارش و کلیه و مغز استخوان در حالی که بیمارستان دوم فقط پیوند کلیه دارد البته که برای تجربه سال اول کافی است ولی خب داشتن گزینه های بیشتر همیشه بهتر است. مصاحبه دیروزم با بیمارستانی هست در شهری دیگر. شهری بس بزرگتر با موقعیتهای کاری خیلی بیشتر. مصاحبه ام حضوری بود بر خلاف بیشتر بیمارستان های دیگر که مصاحبه را مجازی انجام دادند. بیمارستان به نسبت کوچکتری هست اما خدمات اختصاصی تری ارائه می دهد. تیم جوان و پرانرژی و صمیمی. تنها مشکلش این است که پیوند عضو ندارد اما امکان این را دارند که رزیدنت را به بیمارستان مادر در مرکز شهر بفرستند برای دوره ی پیوند عضو. و یک مزیت دیگر که البته فقط برای یک سال است و نباید مبنای تصمیم گیری باشد حقوق بالایش است. ولی وقتی به هزینه ی جابجایی و خیلی چیزهای دیگر فکر می کنم به نظرم در نهایت همانی می شود که برنامه های شهر خودم پیشنهاد می دهند. چند تا بیمارستان دیگر هم هست که در رده های آخرم قرار می گیرند. باید یک لیست مزایا و معایب درست کنم و بر اساس آن تصمیم بگیرم. فعلا همین
صحرا جان میخونمت و تحسینت می کنم
ممنونم لیدا جان، اگه وبلاگ داری آدرسشو بذار لطفا تا لینکت کنم
سلام صحراجان،چه جالبه،این تفاوت دوتا موقعیت را به سمع ۸۵۴۱۷و نظر ما رسانده ای.
سلام رضوان جان، خوش آمدید به وبلاگ من
دوستانی که وبلاگم را می خوانند می دانند گاهی برای اینکه بتوانم فکرهایم راجمع کنم اینجا می نویسم مثل همین پست، ممنون که خواندید
سلام صحرا جان. مطمئنم که بهترین انتخاب ممکن رو با توجه به شرایطت میکنی عزیزم.
راستی تو پزشکی میخونی یا داروسازی؟
وقتی از بخشهایی که کار میکنی و .. میخونم فکر میکم پزشکی میخونی ولی شاید قبلا جایی گفته باشی یا شنیده باشم که داروسازی میخونی؟
سلام ترانه جان، داروسازی می خونم. اینجا فارمسیست ها توی بیمارستان نقش کلینیکال دارند و هر تخصص برای خودش فارمسیست داره برای داروها و دوز و عوارض جانبی و مداخله دارویی. برای تخصص باید رزیدنسی بخونم