یک روز ساده

این هفته کلینیک ترک اعتیاد زندان بودم. دکتر برای سهولت و تسریع ویزیت بیماران، به بندشان می رود و در کلاس آموزشی شان می نشیند و یکی یکی زندانی ها را صدا می کند. بار اول بود که به بند مردان می رفتم.

پشت در ورودی بند ایستادیم وقتی آفیسر درب کشویی برقی را باز کرد وارد محوطه بین در خارجی و داخلی منتظر شدیم تا در خروجی بسته شود و بعد در ورودی  آهسته آهسته باز شد.   تختهای دو طبقه دورتا دور دیوارها چیده بود، طبقه دوم حالت بالکن داشت و شبیه طبقه پایین، تخت‌ها کنار دیوار ردیف شده بودند. وسط محوطه میزهای گرد کوچک گذاشته بودند و یکی در میان صفحه شطرنج رویشان نقش بسته بود. صندلی های پلاستیکی یک گوشه روی هم چیده شده بودند و فضای آزاد تمیز و خلوت به نظر می رسید. زندانی ها اکثرا روی تختشان نشسته یا دراز کشیده بودند و هوا چون کمی سرد شده بود خودشان رو توی پتویشان حسابی پوشانده بودند. چند نفرشان توی حیاط کوچکی که محل ورزش شان محسوب می شود مشغول نرمش بودند. حمام ها و دستشویی ها در کنج بند قرار گرفته بودند و دیواری کوتاه آنها را از هم جدا کرده بود، اما خود دستشویی ها و حمام ها در نداشتند. به جایش دیواری را مقابلشان کشیده بودند که مانع دید بقیه می شد. یک سکوی بلند هم در نزدیکی ورودی بند ساخته بودند که مسئول/آفیسر بند آنجا می نشیند پشت کامپیوترش و بر زندانی ها نظارت می کند. همه ی آفیسرهایی که من دیده ام چه در بخش مردان و چه زنان، خانم هستند. به سمت بند که می رفتیم  استادم گفت که اطرافم را نادیده بگیرم و تمرکزم را روی مصاحبه با بیماران بگذارم.  وارد محوطه که شدیم فارمسیست با آفیسر هماهنگهای لازم را انجام داد و وارد کلاس آموزشی شان شدیم. در کلاس که شیشه ای بود  پر بود از ورقهای آموزشی  و از میان فضای بین ورقه ها می شد کم و بیش محوطه ی زندان را دید. اول متوجه نشدم اما بعدا دیدم که صندلی من درست روبروی یکی از حمام های کنج قرار گرفته که دیوار محافظ آن قسمت را نمی پوشاند. متوجه شدم که یکی از زندانی ها  رفته دوش بگیرد. من هم دیگر نگاه نکردم و مشغول مصاحبه ها شدم. بعد از دیدن چند نفر، دوباره چشمم افتاد به حمام و دیدم که بله طرف دارد کارهایی می کند آنجا در حالی که نگاهش میخکوب شده به سمت اتاقی که ما در آن قرار داریم. فهمیدم چه خبر است و از استادم خواستم جایم را عوض کنم و رفتم گوشه ای نشستم که نه من چشمم به جایی می افتاد و نه کسی از بیرون می توانست دید بزند. استادم بعدا گفت که خوب شد جایم را عوض کردم  و برای او آنقدر این صحنه ها عادی شده که دیگر حتی متوجه نمی شود. با زندانی ها مصاحبه کردیم دوز بوپرنورفین شان را تنظیم کردیم و بیرون آمدیم. آنهایی که وارد برنامه ی ترک اعتیاد می شوند قراردادی را امضا می کنند که رفتارشان باید مودبانه و با احترام باشد. نمی دانم آن مردی که آن گوشه مشغول بود آیا شامل برنامه بود یا نه اما خوب زندانی های مردی که با آنها برخورد داشتم همگی مودب و سر به زیر بودند. این هم از ماجرای امروز دنیای فارمسی من!