این ترم هم تمام شد با همه ی ماجراهایش. دو تا درس چهار واحدی را با B پاس کردم. معدلم را حسابی پایین خواهد کشید اما خوب این هم قسمتی از ماجراهای دوران دانشجویی با وجود بچه داری و اتفاقات پیش بینی نشده اش بود. اضطراب ابتدای ترم بدجوری روی عملکردم تاثیر گذاشت، داروی اول که گرفتم انگار اصلا به بدنم نساخت. داروی دوم بهتر بود و الان دو ماهی هست دارم مصرف می کنم. اضطرابم تا حد زیادی کنترل شده و افسردگیم کمی بهتر شده، احساسهای منفیم کمتر شده اما انگیزه ام چندان تغییری نکرده. دکترم خیلی محتاطانه دز دارو را بالا می برد. حالا احتمالا ماه دیگر که پیشش بروم مرحله ی آخر اضافه کردن دز است و بعد از آن اگر تغییری احساس نکردم برنامه ی درمان را عوض می کند. یکی از دلایلی که اینها را می نویسم این است بدانید افسردگی خصوصا در حالت شدیدش همینطوری خوب نمی شود. با تعطیلات رفتن و خوش گذراندن شما خود افسرده تان را با خودتان می برید و درست است که سبک زندگی در کیفیت حالمان موثر است اما اگر می بینید علیرغم همه ی تلاشهایی که می کنید باز حالتان خوب نیست بد نیست به یک متخصص مراجعه کنید. همه لزوما به دارو احتیاج ندارند و گاهی جلسات مشاوره کاملا کمک کننده است. خلاصه ی کلام این که به فکر خودتان باشید و وقتی به این نقطه رسیدید که متوجه شدید اوضاع دارد از کنترلتان خارج می شود بدانید که وقت کمک گرفتن است.