قصد داشتم برای یکی ازواحدهای اختیاری سال آینده، با دانشگاهی که مبحث مورد علاقه ام را دارد کلاس بگیرم. فکر کردم شاید بعدش بتوانم سال آخر هم شش هفته ی اختیاری کارآموزی را مرتبط با همان موضوع جایی مشغول شوم. برای همین نشستم به گوگل کردن و چند تا دانشگاه و استاد پیدا کردم. به یکی شان ایمیل زدم و راستش خیلی امیدوار نبودم جواب بگیرم. اما دو روز بعد دیدم استاد جواب داده و جالبیش این بود استاد فارغ التحصیل دانشگاه خودمان بوده ده سال پیش. من اصلا رزومه ی استاد را  نگاه نکرده بودم و این شد که یاد گرفتم از این به بعد حتما چک کنم. استاد خیلی صمیمی جواب داده بود و خواسته بود با اسم کوچک صدایش کنم و جالبیش این که با یکی از استادهایمان هم در مورد من حرف زده بود قبل از جواب ایمیل من و نوشته بود که دکتر فلانی گفته "دانشجوی خیلی خوبی هستی." این که می گویند دنیای فارمسی دنیای کوچکی است واقعا درست بوده.  استاد گفته بود بنابر قوانین دانشگاه نمی تواند دانشجوی  غیر دانشگاه خودش را بگیرد اما حاضر است با همکارانش در موسسه های دیگر صحبت کند  و ببیند آنها می توانند کاری کنند. خلاصه بعد از چندبار رد و بدل کردن ایمیل قرار شد من از این طرف با دانشگاه چک کنم و مطمئن شوم امکان چنین کارورزی هست و چه کاغذبازی هایی لازم است و بعد بهش خبر بدهم. راستش خیلی تحت تاثیر برخورد استاد و حمایتش قرار گرفتم. آن هم در مورد دانشجویی که اصلا ندیده و نمی شناسد. فارغ زا اینکه نتیجه چه شود، تصمیم گرفتم رفتار این استاد را الگوی خودم قرار بدهم و چه الان و چه آینده هوای آدمها را داشته باشم. خدایا شکرت که هنوز آدمهای مهربان وجود دارند.

پی نوشت. این را هم بگویم این پیگیریهای من بیشتر حالت کار اضافه دارد و  از روی علاقه است. معمولا چون دردسرهایش زیاد است خیلی ها دنبالش نمی روند. من هم فعلا فقط دارم احتمالش را می سنجم و ببینم که ارزش وقت و هزینه و راه دور را دارد.