بعضی وقتها به این فکر می‌ کنم که چه عواملی باعث می شود که عمل یک فرد دیگر که مستقیم و احتمالا غیر مستقیم به من ربطی ندارد حالم را بد کند. ریشه بعضی ناامنی هایی که آدم دارد از کجاست و چطور می شود حلشان کرد یا از شدتشان کم کرد. چرا اینها را می گویم. چون چند وقت پیش همکلاسی ام که حامله است مهمانی  baby shower گرفته بود و شاید بیشتر از نصف کلاس دعوت بودند و من جزء آنها نبودم. من و او دوستهای صمیمی نیستیم اما گاهی حرف می زنیم و وقتی حرف می زنیم مکالمه ی مان بد پیش نمی رود. دلیل خاص و شخصی برای دعوت نکردنش پیدا نکردم و برای همین کمی ناراحت شدم‌. البته بعدش کمی که فکر کردم با خودم گفتم نباید مهمانی گرفتن همکلاسی نه چندان صمیمی ام را شخصی بکنم و فکر کنم حتما دلیلی وجود داشته. من که خوب اصلا مهمانی برای پسرم نگرفتم چه قبل تولد و چه بعدش. برنامه دارم دورهمی با دوستان نزدیکم داشته باشم اما مسلما نه یک پارتی بزرگ بیست سی نفره‌. فقط آن دلخوری اولیه برایم جالب بود که چرا انتظار داشتم دعوت بشوم وقتی که به همان اندازه احتمال دعوت نشدنم هم بالا بود. بگذریم. 

جنجال پدر و مادرم باعث شد که نهایتا هردویشان با من قهر کنند. پدر به دلایلی و مادر هم به خاطر انتظاراتی که نتوانستم برآورده کنم. ماجرا از این قرار بود که مادرم می خواهد هزینه ی مهاجرت برادرم را بهشان قرض بدهم و من هم گفتم خیلی بالاست و در توانمان نیست. از آن موقع دیگر به من زنگ نزده و تلاش من برای زنگ زدن بی نتیجه بوده. علت دلخوریش نه گفتن من نیست بیشتر اینکه زودتر نه نگفتم و امیدوارشان کردم. خوب آن موقع نمی دانستم هزینه ها چقدر هست. پدرم هم که دلخور است چون در اختلافشان طرف مادر را گرفتم و روابطمان سرد شده. من هم دیگر زنگ نزدم. فعلا نمی خواهم خیلی اصرار کنم به ارتباط برقرار کردن. خودشان که دلتنگ شدند سراغم را می گیرند.

پسرم پنج ماهه شده، کلی وروجک شده، بَ و مَ را یاد گرفته بگوید و دنیا را با نگاهش می بلعد و با دستانش لمس می کند. از تماشا کردنش سیر نمی شوم‌.