دو هفته و نیم از تولد پسرک می گذرد. راستش را بخواهید نسبتا سخت گذشته. نابلدی، بی تجربگی، دست تنها بودن و خستگی هر کدام به نحوی آدم را درگیر می کند. پسرک یک هفته زودتر از موعد به دنیا آمد. درد زایمان خیلی طولانی شد و در نهایت بی حسی موضعی یا همان اپیدورال گرفتم.  زایمان طبیعی با حداقل احساس درد برای خودش تجربه ای بود. البته من دوازده ساعت بیشتر درد کشیدم و باید بگویم طاقتش را اصلا نداشتم نمی توانم تصور کنم آنهایی که درد اصلی زایمان را کشیدند چطوری تحمل کردند. وقتی بستری شدم تب داشتم و همینطور حرارت بدنم بالاتر می رفت. اول تست کوید گرفتند و نتیجه اش منفی شد. بعدش شروع کردند به آنتی بیوتیک درمانی. برای همین هم یک شب بیشتر در بیمارستان بستری بودم. پسرک خدا رو شکر سالم و سلامت به دنیا آمد و واکنش من موقع به دنیا آمدنش اشکهای بی مقدمه بود. حس زیبایی که باید قابش کرد و تا ابد به دیوار دل آویزان کرد.

 شیر آنطور که باید تولید نمی کنم به همین دلیل ترکیب شیرخشک و شیر خودم را شروع کردم. اوایل عذاب وجدان داشتم اما بعدش کم کم به صرافت افتادم که اگر شیر به اندازه ی کافی داشتم هم باز هم نمی رسیدم. دستگاه پمپ خیلی کمکم کرده به زیاد شدن شیرم اما خود سرهم کردن دستگاه و تمیزکاری بعدش کلی زمان بر است. پسرک بین شیشه و سینه در چرخش است و خوب مسلما شیشه برایش راحتتر و کم زحمتتر است اما به هر ترفندی شده روزی چندبار وادارش می کنم سهمیه غذایش را از تولید به مصرف بگیرد. پسرک چهره ی بامزه ای دارد و به طرز عجیبی به مادرش شباهت دارد. انگشتهای کشیده و باریکش کپی من است. استخوان بندی صورتش شبیه من است و چال گونه اش به پدرش می ماند. وقتی بیدار است من و پدرش تمام تلاشمان را می کنیم تا آرام بگیرد و وقتی به خواب می رود دلمان برایش تنگ می شود. محبتی که روز به روز عمیقتر می شود...

 کلی از درسهای دانشگاه عقب افتادم. امتحان اول را با یک هفته تاخیر قرار است این هفته بدهم. درسها سخت نیستند مشکل این است تا یک مبحث را شروع می کنم آنقدر بینش کار پیش می آید که رشته ی کار به کلی از دستم در می رود. استادها خیلی راه آمده اند و حمایتم کرده اند و به خاطر وجود چنین آدمهای مهربانی شکرگزارم.