دیروز بعد مدتها با یکی از دوستان همسرجان قرار گذاشتیم و پیک نیک خانوادگی رفتیم. البته سعی کردیم همه چیز را رعایت کنیم اما بعید می دانم که آنقدر موثر بوده باشد. خانم دوست همسرجان هم مانند من باردار بود البته چندین ماه جلوتر از من. آنها یک پسر  تقریبا سه ساله هم دارند. کنار ساحل دریاچه رفتیم و اتفاقا محل سایه دار خلوتی هم پیدا کردیم. تا آقایان بساط زغال و کباب به پا کنند من و میم جان هم به سایر امورات رسیدیم. به پسرشان حسابی خوش گذشت و تمام مدت در آب بازی می کرد. پسرشان با اینکه دارد به سه سالگی نزدیک می شود هنوز حرف نمی زند.  کلمات را می گوید اما جمله سازی نه. خودشان می گویند چون تمام مدت در خانه است و تعامل چندانی با بچه های همسن و سالش ندارد، باعث شده دیرتر به حرف بیاید. از طرفی چون فارسی و انگلیسی اش قاطی شده موقع جمله سازی گیج می شود. اینها تجربه هایی است که در غربت اتفاق می افتد وقتی سیستم حمایتی هم اطرافت نیست، با همان مقداری که بلدی و از این کتاب و آن وبسایت و فلان دوست می شنوی تربیت بچه را پیش می بری و گاهی بچه هم آسیب می بیند. من این چیزها را که می بینم نگران می شوم. فردا من چه سیستمی را پیش ببرم تا کودکم در یک سیر طبیعی رشد کند. یک نکته ی دیگر اینکه ما ترم پیش یک جلسه ی آموزشی در مورد نحوه ی تعقیب سیر رشد ذهنی و رفتاری کودکان داشتیم. چندین مدل پرسش نامه هم کار کردیم تا به کمک خود والد و در بعضی موارد مشاهده ی واکنش های کودک احتمال اختلال رفتاری را بسنجیم. خیلی دلم می خواهد در یک بستر دوستانه با میم جان این تست ها را انجام بدهیم اما می ترسم با واکنشی متوجه بشوم که خوشایند نباشد مثلا بگویند عیب روی بچه مان می گذاری و این حرفها. خلاصه اینکه می خواهم دفعه ی بعد که بیرون رفتیم به صورت غیر مستقیم تعدادی از سوالها را بپرسم و اگر متوجه نکته ی غیرعادی شدم ترغیبشان کنم سراغ یک متخصص بروند. به نظرم مهم است که احتمال عواملی غیر از تنهایی و غربت را رد کنیم.