غر غرهای متاهلی

رابطه ی من و همسر جان چند وقتی است از تب و تاب افتاده

 یا بهتر است بگویم رابطه ی من با همسر جان دچار سکسکه شده. آستانه ی حساسیتم خیلی پایین آمده و گاهی اوقات با کوچکترین رفتارش از کوره در می روم  و دل زده می شوم. جالب این است که وقتی حضور ندارد یا خواب است دلم برایش تنگ می شود و کلی هوایش را می کنم اما همین که از بیرون می آید دوباره خلقم تنگ می شود. خودش متوجه تغییر روحیه ی من شده و تمام تلاشش را می کند با کج خلقی هایم مدارا کند. 

شاید یک دلیل مهم تغییر رفتارم این باشد که  همسر جان کلا  خیلی بیخیال است و باید برای کارهای مهم مدام هلش بدهم. اوایل زورم می رسید حالا دیگر زورم نمی رسد یا اینکه خسته شده ام. هر چه تلاش می کنم که برای کسب مهارت های شغلی، جدی تر وارد عمل شود گوشش بدهکار نیست. دو گزینه ی کالج و کورسهای کارآموزی غیر دانشگاهی را روی میز دارد و هر چه زودتر شروع کند به نفعش است اما مدام پشت گوش می اندازد. همسرجان از آن تیپ شخصیتهایی است که موقعیتهای متوسط را می پسندد. از پست های بالا با مسئولیتهای بیشتر مثل مدیریت خوشش نمیاد و با مثل "آسته برو آسته بیا گربه شاخت نزنه" حسابی جور است. برای منی که همیشه در حال بدو بدو و صعود به قله های مختلف هستم این ریتم آهسته  و پیوسته ی او روی اعصاب است.

مدیریت همه ی امور مالی خانه دست من است، دخل و خرج، پس انداز، پرداخت قبض ها و قسطهای جورواجور، مدیریت حسابهای بانکی و کارتهای اعتباری، سر و کله زدن با دکتر و بیمه و صاحبخانه، تنظیم خریدهای مهم بر اساس حراجهای مناسبتی و خلاصه همه ی امور مالی اداری با من است.با گذاشتن تعداد زیادی از این خرجها روی پرداخت خودکار، تا حدودی خیالم جمع است اما من از آن دسته آدمهایی هستم که هفته ی یکبار باید همه چیز را از نظر بگذرانم تا مطمئن باشم همه چیز روی روال است و این خودش کلی وقت و انرژی می طلبد. من تمام وقت کار نمی کنم و مسلما وقت بیشتری دارم برای رتق و فتق اموری از این دست اما مساله این است همسر جان از یک جایی به بعد اصلا بیخیال رسیدگی به اینها شده و حتی پسورد حساب آنلاین کارت بانکی اش را نمی داند. دوشنبه تا جمعه از صبح تا عصر سر کار هست‌. از کار که می آید، چایی اش را می خورد، یک ساعتی می رود پارک نزدیک خانه برای دویدن و بقیه ی شب را اگر برنامه ی آشپزی داشته باشیم با هم می گذرانیم و در غیر آن با تلویزیون و وب گردی وقتش را پر می کند. شنبه ها که من سرکارم روز تعطیلش را تا آمدن من با خواب و تلویزیون پر می کند و یکشنبه ها هم همه ی وقتمان صرف خریدهای خانه می شود. حتی خرید را بدون من نمی رود مگر اینکه لیست دستش بدهم و بهانه ای برای بیرون نرفتن بیاورم. زیادی به من وابسته شده و تا جایی که متوجه شدم اعتماد به نفسش هم  به دلیل سطح زبان انگلیسیش پایین آمده. در محیط کارش هم با بومی ها سروکار دارد، هم با مهاجرین ولی چون کارش تمام وقت با پروژه های فردی می گذرد، کمتر فرصت صحبت کردن و تقویت مکالمه پیش  می آید. از اوایل آمدنمان تا یکسال اول تلاش فوق العاده ای داشت اما نمی دانم کی و کجا به روزمرگی رسیده. اعتراف می کنم خودم هم برای مدتی دچار این روزمرگی شده بودم اما برای من که مدام هدفهای جدید برای خودم تعریف می کنم این دوره  ها معمولا به درازا نمی کشد و نکشید. می دانم که باید هر چه زودتر از لاک دفاعی ام بیرون بیایم و او را تشویق به حرکت رو به جلو کنم. آمدم کمی غر بزنم تا بعد سر فرصت با انرژی بروم به حساب همسر جان رسیدگی کنم!