دعوا

عصبانی ام، خیلی عصبانی. اولین دعوای جدی زندگی مشترکمان اتفاق افتاد. 

  آقای همسر بدون اینکه نظر من را بپرسد به خواهر و دامادشان وعده ی پول قرض داده بود. قرض است اما برگرداندن این مقدار پول چندین و چند سال طول می کشد. قرض دادن این مقدار پول به معنای خالی کردن دو سوم حساب پس اندازمان است. پس اندازی که در این یک سال آمدنمان با کلی زحمت روی هم گذاشته ایم. پس اندازی که پس انداز نیست، چیزی نیست که اضافی باشد. زندگی در آمریکا تا وقتی سر کار می روی و سالم هستی خوب است اما خدای نکرده اگر اتفاقی رخ بیفتد مثل یک تصادف که نیاز به دوا درمان داشته باشد، تمام پس اندازت خرج می شود. بیمه ها هم تا deductible ات را پرداخت نکنی یک سنت هم خرج نمی کند. با اینکه داشتم تمام این دلایل را برایش لیست می کردم دیدم همچنان دارد به چتش ادامه می دهد و دست آخری اینطور نتیجه را اعلام کرد که اینقدر از حساب اینجایمان می کشم و باقی را از بیزینس کوچکی که در آنجا سرمایه گذاری کرده. به همین راحتی! من را کارد می زدند خونم در نمی آمد. اول سعی کردم بر خودم مسلط باشم تا بتوانم از موضع منطق بار دیگر روشنش کنم. اما متاسفانه من یک مشکل دارم آن هم اینکه وقتی توأمان عصبانی و ناراحت شوم اشکم در می آید و این طور مواقع از خودم متنفر می شوم. بله گریه ام گرفت و حالا همسری هی می گوید حرف بزن، گریه نکن و این بدتر می کند حالم را. کمی که خودم را جمع و‌جور کردم مسلسلم را گرفتم به سمتش " که اگر این زندگی دو نفره است باید دونفره تصمیم می گرفتیم. باید به حرفم‌گوش می کردی، به دلایلی که داشتم.  یا من تو را قانع می کردم یا تو من را و آخر به هر نتیجه ای می رسیدیم با رضایت دو نفرمان بود.  با این کارت خط کشیدی بین خودت و من. که این پول من است و هر کار بخواهم می کنم. پس من هم از این به بعد خط می کشم بین خودم و تو. هرچه کار می کنم هزینه ی دانشگاه و خرجهای مخصوص خودم است و تو در حد نفقه باید خرجم را تامین کنی. بقیه اش مربوط به خودت است. دیگر روی من حساب باز نکن. این زندگی از این به بعد خط کشی شده است و ..." حتی این را هم یادآور شدم که "اگر یک مساله ی حیاتی بود که خانواده ات به کمک نیاز داشتند من حتی یک لحظه هم درنگ را جایز نمی شمردم. اما اینکه خواهرت اینها می خواهند یک خانه ی لوکس بگیرند و تو را این چنین در منگنه گذاشته اند را اصلا قبول ندارم. آن هم وقتی می توانند آپشن های دیگر داشته باشند. خدای نکرده اگر اتفاقی افتاد کجا می خواهی بروی پول قرض بگیری." ضمن اینکه "من نمی گویم اصلا قرض نده بگو این قدر می توانم. قرار نیست خودت را ورشکسته کنی برای اینکه دل خواهرت نشکند."

خلاصه ی کلام همه اینها را تند و تند به آقای همسر گفتم و او بعد از یک سکوت طولانی اتاق را ترک کرد. بعد از نیم ساعت آمد که به خواهرش گفته می تواند نصف مبلغی که لازم دارند را قرض بدهد. گفت که حرفهایم منطقی بوده و عذرخواهی کرد. خیلی اصرار کرد که آشتی کنم. من هم در جوابش گفتم نمی توانم آشتی کنم چون فقط وقتی به حرفهایم توجه کرد که اشکم درآمد و این مساله ی جدی است. اگر نمی تواند حرفهایم را در حالت عادی جدی بگیرد یعنی یک مشکل بزرگ وجود دارد.

من اما همچنان عصبانی هستم. نفس های عمیق می کشم تا عصبانیتم کم شود، اما نمی شود که نمی شود.

پی نوشت: این بشر اصلا استعدادی در دلجویی ندارد. حالا بلند شده به تمیزکاری خانه و ظرفشویی و غیره که مثلا من حضورش را به رسمیت بشناسم. من اما همچنان قهرم، قهر قهر.

 بعدا نوشت: گویا آقای همسر دارند به صورت سکرت وار، تمام پول موردنظر خواهرش را از سرمایه ی بیزینس کوچکی که در افغانستان دارد تامین میکند. این یعنی‌ قسمتی از بیزینسش کلا از کار‌می افتد تا بتواند خواهش خواهرش را برآورده کند. بله، به پس انداز اینجا دست نمی زند چون من کنترل دارم روی حسابها، اما با سرمایه ی آن طرف  که من خیلی در جریان نیستم کارش را پیش می برد و البته به من هیچی نگفته. یعنی گفته  قرار بوده  نصف مبلغ را قرض بدهد اما درعمل کار دیگری می کند. برای خودم خیلی متاسف شدم و از طرفی زنگ خطری برایم به صدا درآمد. توی ذهنم نقشه هایی در حال شکل گرفتن است.

سوال: به نظرتان‌‌ من خیلی سخت گرفتم که او دارد پنهان کاری میکند؟