تصمیم دارم کمتر گزارش بدهم و بیشتر از احساسات و افکارم حرف بزنم. امروز صبحم را با خبر یک انفجار بزرگ در کابل آغاز کردم. جایی نزدیک محل زندگی مان در کابل. بیشتر از شصت نفر کشته شده اند و صدها نفر زخمی. کلی هم زن و بچه جانشان را از دست دادند. می دانید این که خبر یک اتفاق بد را در نقطه ای از جهان می خوانید  و متاثر می شوید یک چیز است و این که خبر کشتار را در محله ای که در آن زندگی کردید را بشنوید چیز دیگری است. فکر کن که با کوچه ها، آدمها، مغازه ها، ساختمان ها خاطره داری و در اخبار می خوانی که مهد خاطراتت، گورستان مردمت شده است. چیزی درونت می شکند که نمی دانی چکارش کنی... امشب کلی خانواده عزادار هستند و من فقط به امیدهایی فکر می کنم که ناامید شدند، قلب هایی که از تپیدن ایستادند و آرزوهایی که با انتحار تکه تکه شدند.