کار

نگرانی من از پیدا کردن کار روز به روز بیشتر می شود. کارهای دم دستی زیاد است اما کارهای مرتبط با رشته ی من  که جزء کارهای تخصصی محسوب می شود، اکثرا مدرک تایید شده ی اینجا را لازم دارند. توصیه ی وکیل کاریابی مان این است که کارهای غیرمرتبط را قبول کنم و بعد از اینکه کم کم با محیط و فرهنگ آشنا شدم در بازه  ی زمانی وسیعتری دنبال کار مورد نظرم بگردم. هرچند به گفته ی خودش اگر بتوانم در رشته ی خودم کار پیدا کنم آدم خوش شانسی هستم. دیروز job fair رفته بودیم جایی که کارفرماها در ارتباط مستقیم با متقاضیان کار قرار می گیرند. هر کمپانی یک میز و یکی دو تا کارمند در اختیار داشت تا در مورد موقعیتهای شغلی شرکتشان صحبت کنند. یکی دو میز هم مرتبط با زمینه ی کاری من موجود بود که از قضا من قبلا برای موقعیت های کاریشان اپلای کرده بودم و منتظر نتیجه هستم. راستش این همایش کاریابی آنطور که فکر نمی کردم موثر نبود. من انتظار داشتم حداقل مدیر منابع انسانی شرکتها را ببینم تا در صحبت رودررو شانسم را برای متقاعد کردنشان بالا ببرم اما در واقع کارمندهایی  بودند که بعد از مختصری توضیحات من را به apply online هدایت می کردند که خوب من همینطوری بیشتر از سی چهل مورد فرم الکترونیکی تقاضای استخدام پر کرده ام و هنوز هم هیچ خبری نیست. نکته ای که متوجه شدم این است که اینجا بر خلاف کابل که فرصت های شغلی خیلی خیلی محدود بود و بدون رابطه عملا نمی توانستی وارد کار شوی اینجا تا بخواهی کار وجود دارد. تنوع کار آنقدر زیاد هست که می مانی برای همان کار دم دستی وارد چه حوزه ای شوی. سرزمین فرصت ها که می گویند الکی نیست. پدرم در ایران  نصف سال را بیکار است چون نمی تواند بدون واسطه کار پیدا کند. در واقع برای طبقه ی ضعیف جامعه آنقدر کار کم است و اگر کار باشد آنقدر حقوق و مزایا کم است که ملت به همین که نان شبشان را دربیاورند راضی هستند. اما اینجا در هر حوزه ای بخواهی کارهای entry-level هست که نه نیاز به تخصص دارد و نه تجربه ی کاری که مردم در هر سنی با هر موقعیتی می توانند صاحب کار شوند و امورات زندگی شان را بگذرانند. تفاوت اقتصاد قوی و ضعیف کشورها را می توان در همین سطح به وضوح حس کرد.

به هرحال من همچنان به اپلای کردن ادامه می دهم و امیدوارم بتوانم یک کار مرتبط پیدا کنم. برایم دعا کنید.