از کجا چه خبر

دیروز آخرین کلاسم را برگزار کردم و به پیشنهاد خودم با بچه ها عکس دسته جمعی گرفتم. این تجربه ی تدریس کوتاه مدت، چالش نسبتا بزرگی برایم بود از زبان و لهجه گرفته تا برخورد با دانشجوها تحت عنوان استاد. این که کنترل کلاس را به دست بگیرم، نه خیلی  بد اخلاق باشم که از آن چه هستم دور شوم و نه خیلی گشاده رو که بچه ها جدیم نگیرند.  نمی توانم بگویم چند درصد موفق شدم اما  فیدبک بچه ها در روز آخر و اصرارشان بر  تدریسم در ترم بعدی دل خوش کنک بود؛ حداقل استاد منفوری  نبودم :))

با یکی از استادهای دانشگاه که قریب به سی سال از عمرش را بیشتر در کانادا و کمتر در آمریکا سپری کرده مشورت کردم برای اینکه چگونه در محیط جدید خودم را تطبیق بدهم و چگونه جایگاه حرفه ای خودم را حفظ کنم و از رشته و حوزه تخصصی ام دور نشوم. تا حد زیادی توصیه های مفیدی کرد و البته بر سختی کارم در حین ورود به آنجا تاکید کرد، با این حال چند بار در حرفهایش تکرار کرد: never give up

من و آقای همسر آخر هفته می رویم چند روزی تعطیلات و بعدش من امتحان آمادگی تافل دارم. نمی دانم قبل رفتن می توانم امتحان را بدهم یا نه،در هر صورت اولویتم گرفتن نمره ی بالاست و باید برای آن بیشتر تلاش کنم.

راستی گفته بودم که  کورس آمادگی تافل که می رفتم استاد اولمان چنگی به دل نمی زد و با هماهنگی هم کلاسی ها تغییرش دادیم. در هر صورت مرد جالبی بود؛ یک انتروپولوژیست که علوم سیاسی خوانده و  یک باشگاه ورزشی را اداره می کند.خیلی ادعایش می شود و گاها از هر فرصتی استفاده می کند تا با ابزار مجازی، ابراز ارادت کند و من تا همین لحظه حسابی در آمپاس نگهش داشتم. چرا آدم ها این شکلی شدند؟ برای حریم همدیگر ارزشی قائل نیستند؟ در واقع من طرفدار دنیای کلاسیک هستم، جایی که هنوز جنتلمن ها و لیدی ها زندگی می کردند و شرافت، غرور و اصالت معنای واقعی داشت.