غرغر

من از آن دسته آدمهایی نیستم که با دیدن کارتونهای دوران بچگی ام ذوق کنم. بله در دوران کودکی باشخصیت های کارتونی همزاد پنداری می کردم و در تخیلات کودکانه  ام به قصر پادشاه و کلبه ی کوتوله ها و خانه ی شکلاتی سر می زدم  حتی در دوران نوجوانی ام با خواندن رمان های هری پاتر به جادوگری در دنیای مدرن هم ارادت پیدا کردم اما بعدش، نمی دانم دقیقا  کی و کجا آن ذوق بچه گانه را جا گذاشتم و تکرار آن داستانها و فضاها کمترین جذابیتی برایم نداشت و ندارد. این ها را نوشتم که بگویم نمی توانم فلان دوستم را که آمده عکسهای یکی از پرنسس های دیزنی را با آهنگ پس زمینه اش در یک ویدئوی یک دقیقه ای کار کرده و در اینستاگرام به اشتراک گذاشته درک کنم. دختر گنده! ببخشید که احساساتم را سانسور نمی کنم، صریحا از این تیپ نوستالژی ها خوشم نمی آید که بیایی با شوق و ذوق از کارتونهای گذشته  یاد کنی و ناله سردهی  آی کاش زمان به عقب برمی گشت و ما در جهالت کودکیمان غوطه ور می شدیم.  آقا،خانم! نه زمان به عقب بر می گردد و نه ما در کودکیمان چیز شگفت آوری داشتیم که بخواهیم سوار ماشین زمان شویم و آن  را دوباره تکرار کنیم.  (هرچند برای آنهایی که عزیزی را در کودکی از دست دادند قضیه متفاوت است). من روی سخنم با همین ژستهای نوستالژی پرست امروزی است که عمر فانتزی هایشان گاهی به اندازه ی تمام سالهای زندگیشان به درازا می کشد. برای من بعضی چیزها هنوز خوشایند است مثل قصه های جزیره یا بابا لنگ دراز اما در ملا عام نه اظهار شیدایی می کنم نه دلتنگی و نه از این لوس بازیهای تهوع آور بلدم.

در کنار این تیپ نوستالژی ها، از یک عده "همیشه دغدغه فرهنگی دار" هم خوشم نمی آید. از اینهایی که از ملی شدن صنعت نفت تا جنگ جهانی دوم، از بزرگداشت  حافظ تا کوروش و داریوش، از انتخابات فرانسه تا روز درختکاری، از ولادت امام چندم تا تبریک کریسمس همه و همه را به طور فعالانه شرکت می کنند. اعتراف می کنم یک زمانی شبیه همین ورژن نچسب های ظاهرا فرهنگی شده بودم و خدا رو شکر که خودم را آپگرید کردم و این باگ های فرهنگی مآب را برطرف کردم.

پ.ن: امروز دلم خواست بیایم غر بزنم و متاسفم که شما هم ناچار شدید این طومار بی سر و ته را بخوانید.