آنچه گذشت

شب قدر به مسجد نزدیک خانه مان حمله کردند. صدای تیراندازی های ممتد و  انفجار بعدش  شدیدا مرا دچار شوک کرد‌ . سه نفر مسلح به همراه جلیقه های انفجاری به قصد حمله به اهالی مسجد و صدور مجوز برای بهشت شناسایی شدند. دو نفرشان کشته شدند و نفر سوم موفق شد خودش را منفجر کند‌. موقع انفجار پرت شدم روی زمین، ترسیده بودم. آقای همسر از وحشت اینکه بلایی  سرم آمده باشد فریاد کشید که مگر نگفته روی زمین دراز بکشم و چرا از جایم بلند شدم.  وحشت و بغض  توی صورتش موج می زد. بعد از حدود نیم ساعت درگیری ها تمام شد. پنج شش نفر شهید شدند از جمله یکی از همسایه هایمان، پلیس و خادم مسجد‌ . من و آقای همسر توافق کرده ایم که در هیچ اجتماع مذهبی و فرهنگی و اعتراضی شرکت نکنیم چرا که اجتماعاتی این چنینی هدف اصلی این قاتلین است و آن شب هم علیرغم زمزمه ی آقای همسر مبنی بر رفتن به مراسم شب قدر خانه نشینی اختیار کردیم‌. از وقتی به کابل آمده ام جدا از انفجارها و انتحارهای عمومی از حمله به دانشگاه آمریکایی ها گرفته تا بیمارستان نظامی ها و انفجار خونین اخیر که نزدیک به دویست کشته بر جای گذاشت،  تجمع اعتراضی  مردمانم به انحراف مسیر برق از شاهراه اصلی ،عزاداری روز عاشورا درمسجدی منسوب به امام علی، مراسم اربعین در یکی از مساجد و مراسم شب قدر در مسجد همسایه مان را هدف قرار دادند و این یعنی مردم من که از قضا شیعه هم هستند باید بیشتر مراقب خودشان و همایش ها و مراسم مذهبی شان باشند و هیچ چیز بدتر  از این نیست که برای انجام آیین مذهبی ات امنیت نداشته باشی. همین ها پیام  عمومی به یکی از خبرگزاری ها فرستاده اند که هدف مان مساجد، مدرسه ها و دانشگاههای "رافضی"هاست و دانشگاه محل تدریسم  یک هفته به تعطیلات عید فطر اضافه کرد و برای دو هفته همه را مرخص کرد و این مصداق علنی فراگیر شدن ترس و وحشت بر فضای شهر است. همان روز که دانشگاه تعطیل شد مدام تصور می کردم اگر به دانشگاه حمله کنند چه می توان کرد. به قول دوستان اگر انتحاری باشد که فقط باید چشم باز کنی ببینی بعد از انفجار هنوز زنده ای یا نه و اگر تیراندازی باشد که کمتر پیش می آید باید از تیررس شان  دور شد و به قول آقای همسر کسانی زنده می مانند که شوکه نشوند و مغزشان کار کند و خودشان را از مخمصه به نحوی نجات دهند.بعد از تجربه ی ترسناک آن شب و لمس از نزدیک یکی از دهها حمله ی تروریستی، دچار فوبیای انفجار شده بودم. هر صدای تق و توقی را تیراندازی و هر صدای قویتری را انعکاس انفجار می پنداشتم. هروقت اخبار را می شنیدم ناخوداگاه اشک می ریختم و برای کسانی که فکرش را هم نمی کردند اینطوری از دنیا بروند غصه می خوردم. بعد از تعطیلی دانشگاه، آقای همسر بلافاصله برایم بلیط طیاره گرفت و راهی ایرانم کرد و خودش هم راهی شهرشان شد. قرار بود آخر ماه به ایران بیایم و همه ی این اتفاقها باعث شد چند روزی زودتر رهسپار شوم. حالا در خانه کنار مادر و پدر و خواهر و برادران آرامش از دست رفته ام را ریکاوری می کنم...

پ‌.ن: زندگی باید کرد