حال من-احوال من

اگر جویای احوالات من باشید خوبم شکر. بعد از اعترافم حالم خیلی بهتر شد و در کمال تعجب از وقتی اعتراف را نوشتم اصلا سراغ عکس و پروفایل و صفحه ی اینستای کسی نرفته ام! درگیر تدریس و زبان هستم و هر از گاهی مهمانی به خانه ی کوچک ما سر می زند و حال و هوای خانه را عوض می کند. کارهای رفتنمان یک مرحله جلو رفته است و کم کم باید تصمیم بگیریم در آن مقدار باری که مجازیم ببریم چه چیزهایی را بگنجانیم. من هم کلاسهایم را به طور نامحسوس از این هفته فشرده می کنم تا اگر زودتر از انتظار رفتنی شدیم مباحث درسی ناقص نماند. یک ایمیل عجیب هم امروز داشتم از  تقی، یادتان که می آید که تا یک نامزدی نیمه نصفه پیش رفته بودیم، با این مضمون که ایمیل دو سال پیش من را تازه دیده و  همان موقع من را بخشیده و خواسته که من هم حلالش کنم و  خبردار شده که من ازدواج کردم و به وطن برگشته ام! بعد از همه ی اینها نوشته بود که بچه دار شده و پسرش سه ساعت بعد از تولد به علت نارسایی قلبی فوت کرده و حالا از من خواسته بود راهنماییش کنم که چه حرکت پیشگیرانه ای انجام دهند تا دوباره چنین اتفاقی برای بچه شان نیفتد. راستش من نه پزشک هستم و نه تخصص بیماریهای قلبی دارم اما از دوستم که پزشک است تمام چیزهایی را که به نظرم لازم می آمد  و به کارشان می آید پرسیدم به همراه آدرس یکی دو تا پزشک معتبر. البته که ناگفته پیداست فرزندشان مشکل مادرزادی داشته و احتملا چون خانمش فامیلشان است درصد بروز  نارسایی بیشتر شده و القصه که همه ی اینها را در یک ایمیل برایش نوشتم منتها هنوز در پوشه ی draft گذاشته ام و تصمیم به فشردن دکمه ی send نگرفته ام. یک چیزی در من می گوید حواست باشد دری به گذشته باز نکنی.