چارچوب اخلاقی

امروز به صورت کاملا آرام و بی سروصدا یک توذهنی محکم از مدیر گروهمان خوردم. حرفهایی که زد به نظر کاملا منطقی می آمد. از اینکه چه گفت و چرا گفت که بگذریم من متوجه  جنس خاصی از  خلأ در وجودم شده ام که هر از گاهی  به طور اتفاقی توسط  آدمهای بی ربط در موردش تلنگر می خورم. قویاً متوجه شده ام که چارچوب اخلاقی خاصی برای زندگیم تعیین نکرده ام و این باعث شده است که گاهی تصمیمهای غلط بگیرم و مسیر اشتباهی بروم و بعدا متوجه بشوم که علت همه ی این دردسری که پیش آمده این است که برای خودم چارچوب مشخصی تعیین نکرده ام. من معمولا خط قرمز مشخصی در انجام کارهایم ندارم و این خطرناک است و باعث شده گاهی دست به کارهایی بزنم که نتیجه ای جز خسران  به بار نیاورده است. بخواهم جور دیگر بگویم وجود مرزهای مبهم برای درستی یا نادرستی یک عمل احتمال سقوط اخلاقی را افزایش می دهد. حس می کنم باید کم کم، تدریجی و پیوسته برای رفتار و کردارم مرزهای اخلاقی تعیین کنم. باید دقیقا مشخص کنم چه چیزی را درست می دانم و چه چیزی را نادرست. اگر قرار باشد کار نادرستی انجام بدهم آیا با عواقب و عوارض آن آشنا هستم؟ آیا حاضرم مسئولیت کار نادرستم را بپذیرم. به عبارتی اگر مرتکب کار اشتباه هم شدم با علم کامل به همه ی جوانب قطعی و احتمالی مرتکب آن شوم و صرف یک دورنمای مبهم خودم را درون چاه نیندازم. این قسمت شخصیتم بدجور می لنگد و می توانم به جرأت بگویم اکثر دردسرهای بزرگی که تویش افتاده ام معلول لنگ زدن این قسمت از شخصیتم است. بر خلاف حرف روانشناسم که می گفت زودتر از سنم بزرگ شده ام حس می کنم بعضی چیزها را دارم خیلی دیر یاد می گیرم، انگار قسمتهایی از درونم هیچ وقت فرصت رشد پیدا نکرده بودند. دیر یا زودش را نادیده می گیرم و سعی می کنم هوای همین جوانه های کوچک داشته باشم. من آدم خوش بینی هستم!