زمستان نوشت

کامنت یک دوست قدیمی باعث شد یادم بیاید خیلی وقت است ننوشته ام. اگر بخواهم از خودم قصه کنم می توانم بگویم اوضاع زندگی ام رو به راه است. مشغول درس و دانشگاهم و امتحاناتم تازه شروع شده است و با انرژی مضاعف خودم را برایشان آماده می کنم. کار رفتنمان انگار حالا حالاها کش می آید و ما تصمیم گرفته ایم برنامه های زندگی مان را طبق آنچه پیش بینی کرده بودیم پیش ببریم. زندگی مشترکی که با فاصله شروع شده است و ادامه دارد. کیفیت کارها و برنامه هایم مانند دوران قبل از ازدواج است : می روم ، می آیم و با جدیت پیگیر درس و دانشگاه. تفاوتش اینجاست که هدفمند تر هستم و خیالم راحت است پشتیبان قوی مانند آقای همسر دارم. دیگر در خوابگاه زندگی نمی کنم. رفیق شفیق دوران لیسانسم آوا که با هم درس خواندیم و تهران قبول شدیم حالا در تهران کار می کند و خانه گرفته است. آمده ام پیش او و با هم زندگی می کنیم. روزهای خوبی است برای با هم بودن. 

من و آقای همسر بیشتر از همیشه داریم همدیگر را می شناسیم. حسایت هایمان، بدقلقی هایمان و عادتهای ناجورمان. یکی دوباری با آقای همسر سر این مسائل بحثمان بالا گرفت و هردویمان با چشم های اشکبار تصمیم گرفتیم  منعطف تر عمل کنیم و به همدیگر زمان بدهیم تا بتوانیم متناسب با زندگی متاهلی رفتار کنیم.

چند وقتی است به فکر پوستم افتاده ام و کلی کرم و ماسک و قرص تقویتی استفاده می کنم و از نتیجه شان هم راضی هستم. حالا یک ویری افتاده به جانم که بروم این چین عمیق اخم و پیشانیم را بوتاکس کنم. از بس که در این دوران جوانی روزگار به ما اخم کرد و ما هم متقابلا جواب دادیم حالا هنوز به سی سالگی نرسیده پیشانی گرامی مان انگار از باقی صورت ده سال پیرتر است. تا آخر ماه وقت دارم د رموردش فکر کنم.

پ.ن: عنوان پستم را زمستان نوشت گذاشتم یهو دیدید رفتم و تا بهار پیدایم نشد!