افت و خیز

یکی دو روز اول دوری سخت گذشت. با اشک و آه و دلتنگی. آقای همسر قربانش بروم یک خم هم به ابرویش نیاورد‌. فقط به من روحیه می داد و خودش انگار نه انگار. می ریزد توی خودش مرد زندگی من. دیشب داشتیم تصویری حرف می زدیم توی نگاهش دلتنگی موج می زد اما دریغ از یک کلمه در وصفش. می گوید از این حرفها نزنیم بهتر است کمتر سختمان می شود. من هم دارم کم کم تغییر روحیه می دهم. با یکی از دو تا دوستانم بیرون رفتم، خرید کردم و از حال و هوای سفر بیرون آمدم. دو هفته دیگر امتحان دارم و تصمیم دارم در خانه بخوانم تا اوضاع گوارشم بهتر شود بعد راهی خوابگاه بشوم. امتحانات  و کلاس ها و پروپوزال و مقاله همه دارند چشمک می زنند که کجایی دختر، چشم انتظارت هستیم ناجور! در سفرم به وطن به نکته جالبی رسیدم؛ آن هم اینکه نسل جوان شاغل تحصیلکرده آنجا از مهارت و تخصص بالایی برخوردارند چراکه هم کارفرما و مشتری از آنها کار خوب می خواهد هم در بازار کار رقابت بالایی وجوددارد و اگر ضعیف عمل کنند عملا حذف می شوند‌. وقتی به خودم و مهارتهایم نگاه می کنم می بینم هنوز خیلی از استانداردهای ایده آل فاصله دارم و به همین دلیل می خواهم تلاشم را بیشتر از همیشه بکنم. از اینکه آلوده به سیستم تنبلی و رخوت حاکم در دانشگاه شدم، از خودم شدیدا ناراضیم. تصمیم دارم وضعیت ساکن و مرده خودم را تغییر بدهم و این چیزی است که باعث می شود حس بهتری داشته باشم.