مذاکره

می گویند نباید رابطه ها را  با هم مقایسه کرد. اما من می گویم اتفاقا مقایسه می تواند برایمان روشن کند که تفاوت ها چیست، اشتباهات کجایند و معیار درست از نادرست چیست. قبول کردم که دوره آشنایی را با آقای خاستگار شروع کنم. کاملا منطقی. این آقا نه ادعای عاشقی دارد و نه می خواهد چیزی را زورکی به دست بیاورد. می گوید دنبال تنش و چالش نیست و می خواهد زندگی کند، یک زندگی با افق روشن. همان چیزی که من هم می خواهم. وقتم را نمی گیرد اما حواسش به من هست. من رک و راست از هر آنچه از زندگی مشترک انتظار دارم برایش گفتم. از اینکه می خواهم حتما درس بخوانم. از اینکه حوصله اصکاک توی رابطه را ندارم. یک زندگی آرام رو به جلو می خواهم و نمی خواهم وقتم را صرف بزرگ کردن یا تغییر کسی بکنم. وقتمان را صرف صحبت درباره مسائلی مانند انتظارات شخصی، اهداف و آرزوهای شغلی و تحصیلی،  بچه داری و غیره می کنیم. وقتی یاد حرفهایی که با آقای سابقا عاشق می زدیم هم خنده ام می گیرد هم غصه. او به طرز ماهرانه ای حرفهای فانتزی می زد و من را غرق این فانتزی ها می کرد و من هم غرق در رویای زندگی عاشقانه همه چیز را نادیده می گرفتم. اما وقتی واقعیت ها مثل پتک بر سر فانتزی هایمان فرود آمد از هم گسستیم و هرکدام به گوشه ای پرت شدیم. فرق این آقای خاستگار با آن آقای سابقا عاشق این است که قصد ازدواج دارد و فکر همه جایش را کرده است. آدم آرام، صبور، با حوصله ، عاقل و بالغی که نقطه مخالف آن آدمی است که من عاشقش شده بودم. داریم حرف می زنیم و او از روندی که داریم پیش می رویم خوشحال است. می گوید حس خوبی نسبت به این آشنایی دارد و من را دختری منطقی، پخته و اهل زندگی می داند. احساسم خاموش است و منطق دارد جولان می دهد. حتی رفتم ایالت و شهری را که قرار است برای زندگی برود را توی گوگل سرچ کردم. دیدم دقیقا همان فاکتورهایی را دارد که زمانی جزء آرزوهای دوردستم بوده. ازدواج یک قرارداد دوستانه است؟ ازدواج یک قرارداد دوستانه است!