مقدمات خداحافظی

انگار رفتنمان  دارد راستی راستی جدی می شود. کارمان یک مرحله ی دیگر جلو رفت و من چند هفته ی دیگر باید ایران را ترک کنم و تا زمان رهسپار شدن به آن سوی آبها عملا نمی توانم به ایران برگردم. حس عجیبی است. رفتن بدون بازگشت تا مدت زمانی نامشخص ته دل آدم را خالی می کند. به دل کندن از خانواده، دوستان، دانشگاه، شهر و کشور که فکر می کنم هر کدام وزنه ی سنگینی می شود روی دلم. چیزی که این همه انتظارش را می کشیدم حالا که رسیده می ترساندم. امشب با دوستان دورهمی داریم. بعد مدتها فرصت شده جمع شویم و من شیرینی عروسی را بدهم غافل از اینکه اتفاقی حکم  گودبای پارتی هم پیدا می کند!