تا حالا دعوا کردید؟ دعوای سخت جانانه؟ دعوایی که لازمه اش بد و بیراه و حتی کتک کاری باشد؟ من هیچ وقت در چنین دعوایی نبوده ام. زبان من به فحش نمی رود و البته زد و خورد نهایتش می شود یکی از آن سیلی هایی که بیشتر برای نشاندن طرف سر جایش باشد. اما موقعیتی پیش آمد که باید یکی را می نشاندم سر جایش. اگر نزدیک بود و می دیدمش حتما گلاویز هم می شدم اما لعنت به این فاصله که دست آدم را کوتاه می کند و فقط توانستم در قالب چند تا پیام، نهایت حرفهای درشتی که بلد بودم را نثارش کنم: بی حیا، بی چشم و رو، بی تربیت و خفه شو! حس می کنم اصلا آن چیزی که سزاوارش بود را نگفته ام و البته طرف مقابل اینقدر بی چشم و رو بود که خودش را بر حق بداند و همچنان پرروگری کند. می خواهم بگویم من دریدگی و پاچه پارگی را بلد نیستم و این خیلی بد است. وقتی بخواهی از عزیزت دفاع کنی باید با دشمن به روش خودش مقابله کنی. با همسری که حرف می زدم می گفت نباید از خودت شاکی باشی. قرار نیست همه ی عمرت با آدمهای بی شعور سروکار داشته باشی که بخواهی به خاطر آنها خودت را عوض کنی. نمی دانم. فقط از یک چیزی مطمئنم و آن هم اینکه عصبانی ام، خیلی خیلی عصبانی.